پس از جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۴۵ م، به پيشنهاد دولت ارمنستان و تصميم دولت شوروی سابق، مهاجرت سی هزار نفر ارمنی از ايران، يونان، بلغارستان، رومانی، لبنان و سوريه مجاز اعلام شد. تعداد مهاجران ارمنی از ايران حدوداً هجده هزار نفر بود كه در سال ۱۹۴۶ م انجام پذيرفت. اكثر ساكنين روستاهای ارمنی نشين، خانه و اموال خود را به فروش رسانده و منتظر مهاجرت ماندند. وليكن همگی موفق به اين كار نشدند و مجبور به ترك روستاها و كوچ به طرف شهرها خصوصاً تهران و اسكان در محله هايي نظير بهجت آباد و سپس يوسف آباد، نارمك، مجيديه و حشمتيه شدند. اين گروه مردم چون ديگر گوسفندی برای تأمين نخ پشمی مورد استفاده قاليبافی نداشتند، به كارهای صنعتی ديگر روی آوردند و به تدريج هنر قاليبافی رو به فراموشی نهاد از قاليبافان ارمنی قديمی تنها نامشان و تعدادی از آثارشان به جای مانده است.
متن خبر برای کاربران ويژه می باشد!
پی‌نوشت:
معرفی نويسنده: مايرنی هواساپيان در سال ۱۳۴۶ در تهران متولد شد. در سال ۱۳۷۵ وارد دانشگاه الزهراء شد و در رشتة صنايع دستي به تحصيل پرداخت. از آنجا كه به فرش و ديگر دستبافته‌ها علاقمند بود موضوع پايان نامه خود را “ بررسي زيراندازهاي ارمني باف ايران“ انتخاب نمود. وی همچنين چندين عنوان كتاب را ترجمه نمود كه برخی از آنها عبارتند از: ۱-قالی‌های ارمنی انتشارات اتحاديه‌های گمرك در ارمنستان ۲-قالی ارمنی تأليف ماينا قازاريان ۳-گليم ارمنی تأليف سريك داوديان
اگر این مطلب را می‌پسندید از طریق لینک‌های زیر در شبکه‌های اجتماعی به سایر علاقه مندان همرسانی کنید!
دیدگاه ها